გშორდები, ფიქრი მატულობს
გულის, გონების მწველია.
ხომ იცი, წუთისოფელი
რამდენად ავის მქმნელია.
ან შენ რა დაგემართების
მგმობი გავხდები ბედისა,
ან მე გამრიყავს ჭალაზე
ზვავი დაღისტნის მთებისა.
ან კლდეზე გადავარდები
ჯოგი დამესხმის მგლებისა,
ან ტყვია შემათამაშებს
გამოსროლილი მტრებისა.
რა მამა დამიღონდების
რა დედა ატირებისა.
შენ მაინც დამიტიროდე
ჩემებრ ტანჯულო ბედისა.
მე ჩემს გეძახი, არ ვიცი
იქნება გახდე სხვებისა.