ინდოეთამდის აღწევდა თამარ მზე ქალას დიდება ტახტზედ ოცი წლის ავიდა და სიბერემდის იმეფა როცა სიკვდილი ესტუმრა როცა ძალ-ღონე წაერთვა ჩურჩულით უთხრა სპასალარს ორ მოყმეს დამიძახეთო ჩაფიქრებული გასცილდა სასახლეს მხედართსარდალი და ვერ გაეგო ორ მოყმეს რისთვის იხმობდა თამარი და აი კიდეც გაიღო დამწუხრებული დარბაზი მომაკვდავისკენ წავიდა ორი რომ კაცი ლამაზი თამარმა თავი აიღო ორ მოყმეს მწუხრით შეხედა კეთილი იყოს ეს ჩვენი უკანასკნელი შეხვედრა დამმარხეთ არვინ იცოდეს სად არის ჩემი საფლავი დაე ვერავინ გაიგოს სადა მარხია თამარი
ცხრა კუბო გამოიტანეს ცხრა მხარეს მიაქვთ ცხედარი მაინც ვერავინ გაიგო რომელში იყო თამარი მაინც ვერავინ გაიგო რომელში იყო თამარი
იმ ორმა მოყმეს მალულად მთაში გათხარა სამარი მათ ჩაასვენეს მიწაში მათ დაიტირეს თამარი მათ უმსახურეს ღირსეულს ამოუშენეს ქვითკირი შებინდებისას ზარავდა (საზრავდა) ქართველ ლომების ქვითინი შებინდებისას ზარავდა (საზრავდა) ქართველ ლომების ქვითინი
დამარხეს მერე ბილიკით დაეშვნენ თურმე თავქვეზე წყაროსთან შესდგნენ და ცივი წყარო ისხურეს სახეზე მიწანათხარი ხანჯლები ტიტველა ქვებზე დალესეს მიწანათხარი ხანჯლები ტიტველა ქვებზე დალესეს
დალესეს მერე გასცვალეს ერთმანეთს გადაეხვივნენ ჯერ გადაკოცნეს და მერე სამშობლოს მიწას ემთხვივნენ მიწას ემთხვივნენ წამოდგნენ დაღონებული ვაჯები მერე ერთმანეთს ეკვეთნენ გულს გაუყარეს ხანჯლები მერე ერთმანეთს ეკვეთნენ გულს გაუყარეს ხანჯლები
იმ მოჩუხჩუხე წყაროსთან სისხლი დაღვარეს ალალი რომ ქვეყნად არვის გაეგო სადა მარხია თამარი რომ ქვეყნად არვის გაეგო სადა მარხია თამარი
